No worries, mate!

Beste lezer,

We zijn nu bijna een week in Australië. De jetlag die ons de eerste dagen heeft vergezeld en geteisterd heb ik vanmorgen op de taxi gezet met de luchthaven als bestemming. Daar kan hij weer op zoek gaan naar nieuwe slachtoffers. Ik zie de jetlag eigenlijk als een ontgroening. Met de jetlag willen de Aussies laten weten dat je in principe welkom bent in hun land, maar dat je wel nog even enkele testjes moet doorstaan voordat je definitief kunt gaan genieten.
Vandaag verlaten we Melbourne voor enkele dagen en gaan we de Great Ocean Road verkennen. Maar voordat we dat doen volgen in het volgende verslag nog enkele highlights van de afgelopen week.

Vandaag in het verslag: Vienne passeert een hardloper en paniek op oversteekplaats.

Hardlopers. Die zie je bijna overal in Melbourne. In Nederland kom je ze natuurlijk ook tegen maar de verschijning is geheel anders. De hardloper in Melbourne draagt een professionele outfit, dat wil zeggen strak halter hemd, Kangaroos sportschoenen, Björn Borg zweetbandjes voor hoofd en pols, een donkere sportbril en een koptelefoon zo groot als schotelantennes. Dit schept natuurlijk hoge verwachtingen in termen van sportieve prestaties. Ik kan bij deze officieel mededelen: deze zijn over het algemeen ronduit teleurstellend. De gemiddelde loopsnelheid bedraagt 2 km/h, met wind in de rug. Vienne (2) vroeg op een zeker moment aan een hardloper of hij even aan de kant wilde gaan. Overigens zie je ook veel stretchende 'sporters'. Oorzaak lijkt bijna 100% kramp te zijn.
De waarschijnlijke reden van al deze traagheid moet mijns inziens gezocht worden in de natuurkunde. Op onze aarde zijn door de ruimtevaartorganisatie ESA gedetailleerde verschillen in de zwaartekracht gemeten. Het lijkt mij dan ook niet meer dan logisch dan dat deze in Australië hoger ligt dan bijvoorbeeld in Nederland. De tijd lijkt hier ook langzamer te gaan. Vandaar dat wij de Aussies alvast een voorsprong van een uur of tien hebben gegeven.

We verblijven overigens in St. Kilda, een voorstad van Melbourne. De gemeenschap is grotendeels multicultureel. Verder heeft St. Kilda een unieke kunstenaars cultuur. Als we door Chapel Street lopen wordt voornoemde bevestigd. We wanen ons al snel in een grote (culturele) diversiteit aan goedkope winkels, kleine boetiekjes, cafés, restaurants en mensen. Tot zover enige informatie namens de plaatselijke VVV. Kim was van mening dat ik ook een stuk moest wijden aan onze verblijfplaats en (culturele) kenmerken van de buurt. Bij deze dus gedaan (waarschijnlijk te kort...). Voor meer informatie omtrent St. Kilda en andere voorsteden van Melbourne verwijs dan ook ik graag naar de diverse internetsites (Wikipedia etc.).

Ondanks het feit dat we ons hier begeven in een miljoenenstad valt het hier voor wat betreft de geluidsoverlast reuze mee. Daar waar je in een stad als deze 'wild-west' taferelen op de diverse uitvalswegen zou verwachten, lijkt de verstandhouding onder de automobilisten goed te zijn. Je zou zelfs bijna gaan geloven dat de auto's hier geen claxon hebben. Ondanks het drukke verkeer rijdt men hier redelijk door zonder te toeteren. Wat mij betreft mogen ze het toeteren in Nederland algeheel verbieden. In diverse (Zuid-Europese) landen zou zulk een verbod echter niet werken. Mocht je ter ore komen dat toch wordt besloten om in deze landen een verbod in te stellen, geef me dan even een seintje. Dan ga ik direct in de megafoonhandel. De automobilist aldaar zal dan namelijk bij elke irritatie zijn of haar (bij mij gekochte) megafoon uit het raam steken en hier ongegeneerd in beginnen te gillen.

Dan de voetgangersoversteekplaatsen en met name de drukknoppen om de verkeerslichten te activeren. Deze zijn in vergelijking met de knoppen in Nederland wel vier keer zo groot! Ik heb hier geprobeerd een verklaring voor te vinden. Ook hier komt het bekende " no worries, mate" weer om de hoek kijken. Je hoeft je namelijk nooit zorgen te maken dat je de knop mist. "No worries, mate! Just hit the post anyplace and the lights will turn green". En dan de voetgangerslichten zelf. Ze springen op groen en voordat je ook nog maar drie stappen hebt kunnen zetten beginnen ze plotseling nerveus rood te knipperen. Daar sta je dan met vrouw, kinderen (waarvan één op mijn nek), buggy, grote boodschappentas en nog niet eens halverwege de oversteek.......PANIEK! Naast je staan de auto's opgelijnd in rijen van zes. Ik zie een nieuwe versie van het klassieke spelletje uit de jaren 80 'Frogger' al in de maak: 'Frogger Family'. Het level waaraan wij deelnemen heet 'Melbourne Roulette', uiteraard een level op de hoogste moeilijkheidsgraad. Ook hier weten de Aussies mij weer gerust te stellen: "No worries, mate, als je dit level hebt overleefd, is de rest a piece of cake". Oh ja, en voor de jonge lezers onder ons die het spelletje nog niet kennen (waarbij ik overigens niet wil insinueren dat de kenners onder ons per definitie oud zijn): doel van het spel is onder meer om een kikker een drukke weg over te laten steken door auto’s te ontwijken.

Zoals reeds vermeld gaan we vanaf vandaag de Great Ocean Road verkennen. Als transportmiddel gaan we waarschijnlijk een heuse campervan huren. Maar niet zomaar een campervan. Dit voertuig lijkt qua uiterlijk te zijn geïnspireerd door de auto welke in de tekenfilmserie Scooby Doo wordt gebruikt. Mocht je hiervan binnenkort foto's aantreffen onthoudt dan goed dat dit niet mijn idee was! Ik heb hoed, sjaal en grote zonnebril al klaarliggen...

I'll keep you posted. No worries, mate!

Cheers