Quiet Please!

Beste lezer,

Het einde van onze vakantie nadert met rasse schreden. Sterker nog: als ik de laatste hand leg aan dit stuk zitten we alweer in het vliegtuig op weg naar Nederland. Om de storm aan woorden in mijn hoofd enigszins te beteugelen, volgt hier alweer het volgende verslag van onze 'Tour Down Under'. Ik verontschuldig mij overigens voor de woordkeuze 'storm'. Gezien het weer van de afgelopen week in Nederland zou dit bij sommigen onder jullie ietwat gevoelig kunnen liggen.

Vandaag in het verslag: stiltegebieden en gorilla's.

De laatste week van onze reis is aangebroken. Na een driedaags verblijf in het plaatsje Shellharbour vertrekken we op zaterdagmorgen richting onze laatste bestemming, Sydney. Het is nog ongeveer 120 kilometer. We hebben geen auto meer tot onze beschikking en besluiten de afstand per trein de overbruggen. Inclusief alle tussenstops zal het tripje 2,5 uur duren. Een makkie als je bekijkt welke afstanden we de afgelopen weken op één dag hebben verslonden. De kinderen verteren deze reisjes ook prima. Vol vertrouwen stappen we om 10.10u dan ook in de trein. Het is een zogenaamde dubbeldeks wagon. We besluiten te kiezen voor de benedenverdieping. Er zitten slechts enkele medereizigers in de coupé waar wij inmiddels op twee driezitsbanken hebben plaatsgenomen. Koffer, rugzak, overige tassen en buggy op en tussen de zitbanken verhinderen dat we uitermate relaxed kunnen genieten van deze trip. Opvallend is overigens nog dat de tijd die zit tussen het openen en sluiten van de buitendeuren zeer kort is. Langer dan een seconde of vijftien zal het niet zijn geweest. De Australiër houdt blijkbaar van stiptheid. Het is dan ook nog steeds 10.10u als de trein begint te rollen. De kinderen vinden het allemaal geweldig en laten dat dan ook vocaal merken. Na een klein half uur en een paar stops verder is het aantal passagiers in onze wagon meer dan verdubbeld. Wat opvalt is dat deze toename geen consequenties heeft voor het aantal decibellen. Sterker nog, wij zijn de enigen die geluid produceren. "Gezellig, die Australiërs", zeg ik nog tegen Kim terwijl Robien vanaf de vierde trede naar beneden springt. Vienne zingt er ondertussen lustig op los. Plotseling valt mijn oog op een rode etikette pal boven mij. Hierop staat de volgende mededeling: 'quiet carriage', met als toevoeging:

1. Your mobile phones should be on silent.
2. Move into an adjoining carriage to have a conversation with a fellow passenger.
3. Use headphones with mobile devices.
4. Keeping the volume to a minimum so it can't be heard by others.

"Kim, zie je dat? Geen wonder dat iedereen hier zo stil is. Ik kijk wel even of we naar boven kunnen verhuizen". Ik neem de trap naar boven en check de bovenverdieping. Helaas, de mededeling geldt dus voor beide verdiepingen. Voor de zoveelste keer breekt er lichte paniek bij mij uit. Kleine situatieschets: we zitten vast in een stiltewagon met twee enthousiaste kinderen die de trein inmiddels zijn gaan zien als een rijdende speeltuin. Tijdens een tussenstop overstappen naar een andere wagon is geen optie. Ten eerste weet ik niet in welke wagon we wel luid mogen converseren, spelen en zingen. Ten tweede krijgen we niet genoeg tijd om de overstap te wagen. Vijftien seconde is simpelweg niet voldoende om deze operatie tot een goed einde te brengen. Er is dus geen uitweg. We zitten vast en we moeten nog twee uur!

Een stiltewagon. Hoe verzinnen ze het! En dat nota bene in Australië. Enkele cijfers: Australië is 185 keer zo groot als Nederland en er wonen 22 miljoen mensen. Ter vergelijking, in ons land wonen 17 miljoen mensen. Op iedere vierkante kilometer wonen in ons land gemiddeld 475 mensen. In Australië zijn er dit nog geen 3! Je kunt dagen rondrijden zonder ook maar één levende ziel tegen te komen. Er zijn hier meer stiltegebieden dan op Mars! Slechts in de grote steden komt de bevolkingsdichtheid in de buurt van, voor Nederlandse begrippen, normale verhoudingen. Zouden deze wagons dan speciaal bestemd zijn voor de mensen die in stiltegebieden wonen en niet tegen geluid kunnen? Dat er in Nederland ook treinen rijden met stiltecoupés vind ik niet meer dan logisch. Stilte is een schaars goed in ons landje. Als je bij ons naar een stiltegebied wilt is er, naast de stiltecoupés, maar één uitweg: het klooster. Of toch niet? Is het in Nederland en andere ontwikkelde landen nog steeds zo luidruchtig als bijvoorbeeld twintig jaar geleden? De ontwikkelingen op het gebied van digitale communicatie volgen elkaar in een hoog tempo op. Ze zorgen er voor dat mensen steeds minder face-to-face met elkaar een gesprek aangaan. Platforms als Facebook en WhatsApp zijn immens populair. Het wordt steeds stiller op straat. We mogen natuurlijk niet vergeten dat de autobranche hier ook een stevige duit in het zakje doet. Steeds meer elektrische auto's bepalen het straatbeeld. Deze maken helemaal geen geluid meer. Als deze ontwikkelingen zich de komende decennia zo snel blijven voortzetten als de afgelopen tijd het geval is geweest, dan heeft de mens over honderd jaar geen stem meer nodig en wordt het stil op de straten. Dan hebben we elke dag het gevoel van een 'autoloze' zondag en behoren de etiketten 'quiet carriage' en 'stiltecoupé' definitief tot het verleden.

Nog even terug naar de crisissituatie in ons 'stiltegebied' ergens tussen Shellharbour en Sydney. Uiteindelijk hebben we het voor elkaar gekregen om de kinderen met veel 'shhhh's', boze blikken, tanden en ander non-verbaal machtsvertoon relatief rustig te krijgen. We waren net twee opgefokte gorilla's die vanachter dik glas door een stel pubers worden uitgedaagd. Aan de geluidsnorm zoals deze is bepaald door de Australische spoorwegen hebben we niet volledig voldaan, dat weet ik zeker, maar de poging was dapper. We hebben tijdens de reis geen officiële klachten ontvangen. Of dit lag aan het medelijden van de Australiërs of aan mijn dreigende uiterlijk laat ik even in het midden....
Vooral op Robien heeft dit avontuur grote indruk gemaakt. Nog steeds vraagt ze elke keer als we op een trein of bus stappen of we hardop mogen praten.

Cheers