Formule 1 Special - Over kaviaar en schone schijn

Beste lezer,

Hier is het dan, het reeds aangekondigde verslag over ons bezoek aan de Formule 1 race te Melbourne, 15 maart jl.

Gepakt en gezakt verlaten we zondagmorgen rond de klok van 10-en het appartement. Het zonnetje schijnt en we verheugen ons op een mooie dag.
Het hele circus speelt zich af op en rond Albert Park. De auto's racen rondjes rond het meer welke is gelegen in het hart van het park. Een tram brengt ons tot nabij de ingang. Nog een minuut of tien lopen. We hebben een zogenaamd familiekaartje gekocht wat betekent dat we met zijn vieren op vooraf aangewezen plaatsen de langsrazende bolides mogen bewonderen. Het is nog relatief vroeg en niet druk. Nadat iemand van de security nog even vluchtig aan onze rugzak heeft gevoeld mogen we naar binnen. Deze check stelt werkelijk niets voor. Het is alsof ik een bom op de tafel neerleg die ontmanteld moet worden. Voorzichtig raakt de controleur de bom aan, kijkt nog even en concludeert vervolgens dat de EOD moet komen om het ding te ontmantelen.

We vinden een mooie plekje in het gras op een heuveltje op een meter of twintig van het hekwerk welke het circuit afschermt van de bezoekers.
Een groot tv-scherm aan de linkerzijde van ons gezichtsveld zorgt ervoor dat we niets van het aanstaande spektakel hoeven te missen. De uren gaan voorbij (voor mij snel en voor de dames langzaam) en terwijl we worden beziggehouden door voorbij scheurende Porsches, oldtimers en V8 supercars tellen we af naar 16u, de start van de echte race! Rond 15.30u worden we getrakteerd op entertainment vanuit de lucht. Een straaljager scheert ettelijke malen rakelings over ons hoofd en haalt daarbij de meest spectaculaire capriolen uit als een op hol geslagen vliegend hert. Ons gehoor wordt hierbij zwaar op de proef gesteld. De commercie moet natuurlijk ook niet worden vergeten. Overal waar we kijken hangen grote borden met 'Qantas' rond en boven het circuit. Prompt verschijnt er dan ook een passagiersvliegtuig van Qantas pal boven ons.

Het is rond vieren en de race begint. Ik zou natuurlijk verslag kunnen doen van de start, het uitvallen van onze Max en uiteindelijk de finish, maar dat is geen nieuws meer en voegt wat mij betreft niets toe aan dit verslag. Gevolg: afhakers. Wat mij meer boeit is het algemene beeld dat de Formule 1 tegenwoordig bij me oproept. Zeker als je deze vergelijkt met vroeger. Veel factoren waaronder (dramatische) gebeurtenissen, politieke belangen en natuurlijk geld hebben de Formule 1 gemaakt tot de Formule 1 zoals deze vandaag de dag is. Of dit een positieve ontwikkeling is.....?

Ik heb de Formule 1 vanaf begin jaren '80 op de voet gevolgd. In die tijd reed naast de bekende namen zoals Alain Prost, Niki Lauda en Nelson Piquet nog ene Alan Jones mee. Australiër van geboorte en nu commentator voor de Australische televisie. Het zijn de helden van weleer. Het was de periode waarin de Formule 1 nog een klasse was waar alles kon, met alle risico's van dien. Een sigaretje roken in de paddock pal naast de tankinstallatie was heel normaal. De monteurs liepen rond in korte broeken met Hawaii shirtjes aan, alsof ze rechtstreeks van het strand kwamen. Tegenwoordig zijn het allemaal mannetjes in dikke brandwerende pakken. Onherkenbaar vanwege de verplicht te dragen helm. In tegenstelling tot vroeger is de paddock al lang geen oord meer voor de normale sterveling. Alleen als je veel geld geeft heb je kans dat je er even een kijkje mag nemen.

De coureurs van vroeger staken hun mening niet onder stoelen of banken. Die van nu worden voordat ze ook nog maar een meter hebben gereden volledig klaargestoomd om de arena te mogen betreden. Niet alleen fysiek en mentaal, maar ook voor de hongerige media. Een uitvoerige mediatraining hoort dan ook bij hun 'ontgroening'. Elke quote van een coureur wordt breed uitgemeten of erger nog, uit zijn verband getrokken. Gevaarlijk dus in een circus waarin geld, sponsorbelangen en 'keeping up appearances' de hoofdrol spelen. Over dit laatste zo meteen meer.

Een verhaal apart zijn de Formule 1 bolides. Met toenemend verdriet heb ik de ontwikkeling van de vierwielers de laatste decennia gevolgd. Twee belangrijke aspecten spelen hierbij een rol: kostenbesparing en veiligheid. Vroeger waren het nog de dikke 8, 10 en zelfs 12 cilinder (turbo)motoren. Deze spuwden de bolides vooruit met een oorverdovend lawaai, de geur van olie en verbrand rubber achter zich latend. De achterbanden waren zo breed als fietspaden. De vrijheid die de techneuten hadden is aan banden gelegd. Termen als downforce en zuinigheid zijn de laatste jaren steeds belangrijker geworden. Overigens worden veel technologische ontwikkelingen uit de Formule 1 toegepast in de huidige straatauto's. Laat ik het maar niet hebben over het motorgeluid. Sedert het nieuwe motorreglement waarin de FIA heeft bepaald dat vanaf 2014 enkel nog gebruik gemaakt mag worden van 1,6-liter V6 turbomotoren, is het geluid dat de bolides maken gedegradeerd van gillende keukenmeiden naar opgevoerde grasmaaiertjes. Geef mij die gillende keukenmeiden maar! Natuurlijke inhaalacties zie je ook bijna niet meer in de huidige formule 1. Door vlak achter een auto te rijden verlies je downforce wat weer niet bevorderlijk is voor de snelheid in de bochten. Tegenwoordig hebben de coureurs dan ook elk rondje enkele seconden de beschikking over meer power middels een zogeheten 'push-to-pass' knop op het stuurwiel. Inderdaad, uit eigen kracht of inventiviteit kan geen voorligger meer ingehaald worden. ' The Knight Rider' is terug! "Kitt, give me all the power you got!", wordt meerdere malen per ronde vanuit één der cockpits geschreeuwd. Of zouden de coureurs zelf niet meer rijden en ook de schone schijn ophouden? Elke onderdeeltje van de auto wordt tegenwoordig tijdens een race door mannetjes achter computers continue gemonitord. Overal zitten sensoren. Als een coureur een scheet laat wordt dit geregistreerd. Dan lijkt het me ook niet meer dan logisch dat de auto's ook vanuit het commandocentrum worden bestuurd, op afstand dus! De reden voor het uitvallen van onze Max is mijns inziens dan ook een lege batterij van de radiografische afstandsbediening.

Laten we eens een kijkje nemen achter de schermen. Wat gebeurt er nu eigenlijk rondom zo'n Grand Prix? Gedurende de dagen vóór de race worden sponsoren, hoogwaardigheidsbekleders en andere 'belangrijke' figuren in de watten gelegd. Diverse feestjes en High Teas worden georganiseerd. Kaviaar, oester en champagne zijn de hoofdbestanddelen op de menukaart. Het krioelt er van de 'mooie' dames. Ze zien er fantastisch uit voor een doordeweekse donderdag of vrijdag. Versace jurkjes, Prada pumps, Gucci zonnebril en een lichaam volbehangen met gouden halskettingen, armbanden, oorbellen en wat dies meer zij. Ze hebben werkelijk alles uit de kast gehaald om op te vallen. Dit is hún dag. Hiervoor hebben ze een tweede hypotheek genomen of een bank overvallen. Hun gezichten zijn overspoeld met make-up en staan bol van de Botox behandelingen. Door een voorhoofdslift zitten de wenkbrauwen nu waar vroeger de voorste haargrens zat. Als ze lachen zie je tussen de restjes kaviaar dat hun tanden gebleekt zijn. Zonder zonnebril kun je er geen gesprek mee voeren, de tanden verblinden je letterlijk. De decolletés zijn zo diep als de Grand Canyon, alleen deze laatste is overigens echt. Een complete fles Chanel no. 5 en een bus haarlak zorgen ervoor dat ze tegen alles bestand zijn. Windkracht tien, een vraag over de Formule 1 die ze (zeker) niet weten te beantwoorden met mogelijk lichte stress tot gevolg. Het deert hun allemaal niet. Hun lichaam is immers een fort geworden met dikke muren waar geen stress, wind of wat dan ook doorheen komt. 'Keeping up appearances' oftewel schone schijn. Hier lopen veel 'Mrs. Bouquets' rond.
Na afloop van het feestje begeven ze zich weer richting parkeerplaats waar hun Dacia Logan op hun staat te wachten.

Ik geloof dat ik mijn punt nu wel zo'n beetje heb gemaakt. Ondanks mijn kritiek hebben we toch een mooie dag gehad. Het prachtige weer, de vriendelijke Aussies en de mooie locatie hebben hier voor een groot deel aan bijgedragen.

Cheers