Country Roads
Door: Bert
Blijf op de hoogte en volg Bert
15 Maart 2015 | Australië, Melbourne
Beste lezer,
De tijd schrijdt voort. Al meer dan twee weken begeven we ons op een kleine 17.000 km afstand van Nederland. Heimwee? Eigenlijk niet. Er is hier zoveel te zien en te beleven dat we hier nog geen tijd voor hebben gehad. Het volgende verslag staat dan ook alweer klaar om het ruime sop te kiezen.
Vandaag in het verslag: Kim gilt en ik zie een fata morgana.
Jullie zullen inmiddels wel benieuwd zijn naar onze eerste ervaringen met de Scooby doo-camper. Helaas, helaas, helaas, het is ons niet gelukt om dit populaire vervoermiddel te bemachtigen. Wat wij niet wisten is dat je aan een aantal vereisten moet voldoen om toegang te krijgen tot de camper. Zo is er om te beginnen de personage 'Shaggy'. Baardje, ietwat slungelachtig en kan niet tot tien tellen. Helaas voldoe ik volgens de verhuurder niet aan alle eisen. Dan Scooby Doo zelf. Als je geen hond hebt ben je eigenlijk al kansloos. Ik heb nog geprobeerd om Kim een halsriem om te doen en te laten blaffen. Resultaat was enkel een pijnlijk gebied 'down under'...
Het contrast kan niet groter zijn, want uiteindelijk zijn we beland in een heuse Toyota Camry, kleur wit. Hopelijk is er gedurende onze reis hiermee geen terugroepactie door Toyota wegens mankementen.
De eerste meters zijn lastig. Het stuur zit immers rechts en we rijden links. Uiteraard laat ik niet merken dat ik stiekem toch wel een beetje nerveus ben. Het valt niet mee om in zo'n grote stad als deze te midden van ontelbare auto's te moeten manoeuvreren in deze nieuwe positie. Klotsende oksels en een droge mond zijn onder andere het gevolg. Als er op een tweebaans weg voor mij plotseling geparkeerde auto's opdoemen zie ik maar één mogelijkheid -aangezien er naast me auto's rijden en ik geen kans zie om van baan te verwisselen -remmennnnnn! Ik kijk opzij. Kim zit met haar neus op het dashboard. "Wat doe je nu!", schreeuwt ze (onvertaald: "Waat deis se noe!!!"). Op mijn meest relaxte toon, terwijl mijn hart 170 slagen per minuut pompt, zeg ik: "Standaardprocedure, ik moest even de remmen testen. Dat doe ik altijd met een auto waar ik nog nooit in heb gereden. Remt goed, dat ding.". Na enkele stevige discussies en nadat de kinderen weer tot rust gemaand waren hebben we onze testrit uiteindelijk zonder schade volbracht. Terugkijkende op deze ervaring denk ik dat dit hét remedie is voor mensen met obstipatieproblemen.
's Middags beginnen we de reis richting de Great Ocean Road. Vergezeld van een heerlijk zonnetje, welke slechts zo nu en dan schuilgaat achter een voorbij drijvend wolkje, zoeven we over de M1 snelweg met een vaartje van 100 km/h. De thermometer geeft 23 graden Celsius aan. Terwijl ik op zoek ben naar een lekker muziekje op de radio doemt er een meter of 100 voor plotseling iets op wat mijn aandacht onmiddellijk trekt. Ik kan het niet geloven en kijk vertwijfeld naast me. Geen reactie. Eerst dacht ik nog aan een soort 'fata morgana' oftewel een lichtpuntje, een illusie of een paradijselijke omgeving. Een fata morgana is iets wat je graag wil zien maar wat er niet is. Nee, Doutzen Kroes liep niet over de vluchtstrook (sorry Kim...). De waarheid klinkt bijna als een anti-climax in dit geheel: fietsers. Aangezien ik al weken niet meer had gefietst, dacht ik dat dat het was. Mijn theorie kon in de prullenbak toen ik links van me opeens een gil van verbazing hoorde. Blijkbaar mag je hier op de vluchtstrook van de snelweg fietsen, de vele borden naast de autosnelweg geven dit ook aan. "Cyclists share the road". Daar waar wij ons in Nederland druk maken over de oudere 'jeugd' die met 30 km/h op een elektrische fiets (zonder helm!) over het fietspad razen, laten ze hier fietsers gewoon toe op de autosnelweg. Overigens is een fietshelm wel verplicht in Australië. Welk doel een helm in deze dient is mij volstrekt onduidelijk. Een auto die met 100 per uur achterop een fietser knalt...tja....daar kan natuurlijk ook de duurste helm gemaakt van composiet, carbon en kevlar vezel niet tegenop. Dit is natuurlijk een manier om de bevolkingsdichtheid laag te houden of omlaag te krijgen. Wellicht een ideetje voor Nederland?
We bereiken uiteindelijk de Great Ocean Road. In één woord: adembenemend! De weg werd na de Eerste Wereldoorlog aangelegd door soldaten en is gewijd aan de slachtoffers van de oorlog. De weg voert evenwijdig aan de kustlijn, zo nu en dan afgewisseld door kronkelende passages om hoogteverschillen te overbruggen. Onderweg worden we getrakteerd op de mooiste plaatjes. Het lijkt wel alsof we zojuist midden in een schilderij van de legendarische landschapsschilder Bob Ross zijn beland.
Na enkele uurtjes sturen en na veel "oe's en aa's" arriveren we in het pittoreske vissersplaatsje Apollo Bay. Ik geniet nog even na van het zojuist vertoonde als mijn aandacht wordt getrokken door een tafereel een de overkant van de straat. Is dat de set van de opvolger van de befaamde Alfred Hitchcock film 'Birds' uit de jaren 60? Een groep Sushi etende Japanners wordt omsingeld door talloze fanatiek ogende en schreeuwende meeuwen. Vreemd aan dit beeld is natuurlijk niet dat ik spreek van een groep Japanners. Japanners zie je namelijk zelden alleen. Japan kampt op het moment met een krimpende bevolking, veelal veroorzaakt door een sterke vergrijzing. De samenstelling van een willekeurige groep Japanners, meestal rond tien personen, is als volgt: Hoofdpersonen zijn een bejaarde man en vrouw met in hun kielzog een team van medici en andere verzorgers waaronder een chirurg, een hartspecialist, een anesthesist en de pastoor (het kan ook wel eens misgaan tijdens een vakantie). Zoals jullie zien doen de Japanners er alles aan om de bevolkingskrimp te stoppen.
Als ik dit verslag online plaats hebben we de tour over de Great Ocean Road erop zitten. We zijn weer terug in Melbourne waar we zondag de Formule 1 race gaan bekijken. Naast het laatste stukje Great Ocean Road zal ik de volgende keer tevens (voor de liefhebber) verslag doen van de hoogtepunten van ons Formule 1 avontuur.
Cheers
-
15 Maart 2015 - 07:32
Leon:
Geniet van de vakantie/roadtrip. Leuke verslagen. Doe Max de groeten. -
15 Maart 2015 - 08:06
Masja:
Klinkt fantastisch allemaal! Geniet er nog van de aankomende weken. En voeg je bij het volgende reisverslag weer wat fotootjes? -
15 Maart 2015 - 08:11
Paul:
We hebben vanochtend gekeken en gezocht naar spandoeken, maar t was iets te druk :-) in ieder geval heerlijk weer en super dat jullie erbij waren in Melbourne. Veel genieten nog tijdens je reis! -
15 Maart 2015 - 08:33
Suzanne:
Geniet er maar van!!! Voordat je het weet, is het weer voorbij. -
15 Maart 2015 - 09:45
Rob Heinle:
Wederom genoten en zo geschreven alsof ik er live bij ben/was.
Blijven genieten en nog veel plezier down under.
Zou graag een foto zien van jou in die witte burgerbak annex ijskast.... -
15 Maart 2015 - 17:28
Marco:
Prachtig verslag weer bert. Lijkt me echt prachtig die great ocean road. Verstappen vanmogen om 6:00 ned tijd zien racen. K.u.t. dat de motor het begaf. Ps. Ik heb jullie helaas niet gezien. Was je spandoek wel groot genoeg ;-)
-
17 Maart 2015 - 08:40
Kitty:
Hallo avonturiers.
Wat een mooi verslag om te lezen!
Je ziet het gebeuren als je het leest,leuk hoor!!
Geniet lekker en groetjes uit Remunj! -
19 Maart 2015 - 07:25
Natascha :
Wat een geweldig verslag. Super leuk met de humor erin verwerkt. Ben benieuwd naar het volgende. Groetjes aan jullie allemaal en geniet ervan. Natascha
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
