Home Sweet Home

Beste lezer,

Vandaag in het verslag: mondkapjes en veel rook

De werkelijkheid is soms hard. Inderdaad, we zijn we thuis. Na vijf weken gezweefd te hebben op de golven van het paradijs, worden we op vrijdagmorgen rond 6.30u weer met beide benen op grond gezet. Gelukkig wel, zul je denken. Helemaal mee eens. De meest veilige manier van reizen, vliegen, heeft de laatste weken weer de nodige klappen moeten incasseren. De vreselijke gebeurtenis met het toestel van German Wings heeft een enorme impact gehad. Je merkt het al vóór het opstijgen. De instructievideo wordt door iedereen zeer aandachtig bekeken. De piloot stelt zich daarbij ook nog even voor, waarschijnlijk puur ter geruststelling. Het is namelijk altijd een rustige en zachtaardige stem. Hij geeft informatie over de aanstaande vlucht waaronder het tijdstip van aankomst, de weersomstandigheden onderweg en de mogelijk te verwachten turbulentie. Informatie welke al sinds jaar en dag op deze manier wordt gepresenteerd. Tijdens het praatje van de piloot bekruipt me toch een vreemd gevoel. Ik wil meer weten. Allemaal leuk natuurlijk, de temperatuur op tien kilometer hoogte, de windrichting, kruissnelheid en verwachte aankomsttijd. Ik doel natuurlijk op de piloot en co-piloten in wiens handen wij ons lot leggen. Wat zijn het voor mensen? Hoe staan ze in het leven? Hoeveel vlieguren staan er achter hun naam? Belangrijker nog vind ik hun mentale en fysieke gesteldheid. Hebben ze in het verleden te maken gehad met depressies, tegenslagen, hartklachten of andere aandoeningen welke van invloed zouden kunnen zijn op onze levensverwachting? Voorlopig moeten wij het doen met enkel de stem van piloot die ons een prettige vlucht wenst. De vlucht was inderdaad prettig. Behoudens een paar kleine hobbels onderweg hebben we tijdens vlucht naar zowel Hong Kong als naar Amsterdam nooit de indruk gehad dat er een schroefje los zat, noch bij het vliegtuig, noch bij de piloot.

Nog even terug naar Sydney. Bij aankomst op het station valt op dat er veel mensen rondlopen met mondkapjes. Het zijn voornamelijk Aziaten die dit doen om de medemens te beschermen. Beschermen tegen het virus waar ze op dat moment mee te kampen hebben. Wat mij betreft een sociaal gebaar. Toch is er een probleem. Dit manifesteerde zich toen we een hapje gingen eten. Aan het tafeltje naast ons zat een Chinese man met een mondkapje op te wachten op zijn bestelling. Een interessante vraag hield mij op dat moment bezig. Hoe gaat hij straks zijn bestelling verorberen? Als hij het mondkapje afdoet is alles voor niets geweest en raakt alles in een straal van enkele meters om hem heen besmet met een virus! De man staat inmiddels op om zijn bestelling te halen. Hij neemt weer plaats. Nu gaat het gebeuren. Verrek, hij doet het mondkapje af en wij zitten slechts een meter of drie bij hem vandaan. Erger nog, de kinderen staan inmiddels bij hem aan tafel, waarschijnlijk om de man het mondkapje van dichtbij te bekijken."Could you ask the children to keep their distance, they could get infected". De man waarschuwt ons voor het dreigende gevaar. Op het moment dat hij zijn kapje afzet loopt iedereen dus de kans om besmet te raken. Waarom richten ze voor mensen met mondkapjes niet een aparte afgesloten ruimte in? Dan kunnen ze zonder enig risico voor de medemens hun kapjes afzetten om te eten. Daarnaast zou ik willen voorstellen om voor de meer serieuze virussen speciale gekleurde mondkapjes te verplichten. Afhankelijk van de kleur kun je dan zien hoe groot het potentiële gevaar is en hoe ver je minimaal uit de buurt moet blijven.
Mondkapjes bepalen bij ons overigens nog niet het beeld op straat of op de werkvloer. Vreemd eigenlijk. Ik zie deze hulpmiddelen namelijk als dé oplossing voor mensen die kampen met het 'ik-wil-bepaalde-collega's-niet-kussen-syndroom' tijdens nieuwjaarsborrels en verjaardagen.

De reis terug naar huis brengt ons via een tussenlanding in Hong Kong in twee etappes uiteindelijk naar Amsterdam. In Hong Kong hebben we drie uur de tijd om onze benen te strekken en ons op te laden voor de laatste lange vlucht. We besluiten dit onder meer te doen door de luchthaven een beetje te verkennen. We passeren diverse shops, eetgelegenheden, zitgelegenheden en toiletten. Niets bijzonders dus voor een luchthaven. Totdat mijn aandacht plotseling wordt getrokken door iets wat zeker niet thuishoort op een luchthaven: ROOK! Enkele meters bij mij vandaan doemt er achter een glazen deur een gordijn van rook op. Ik hoor je denken: "Daar gaat ie weer, zal wel weer in paniek zijn geweest". Klopt, wederom breekt er paniek uit bij mij. Omdat Kim na vijf weken niets meer wil horen van welke paniekuitbarsting dan ook, besluit ik mijn bezorgdheid niet met haar te delen maar zelf een antwoord te vinden voor deze ongebruikelijke situatie. Waar is de brandweer? Waarom is verder niemand buiten deze ruimte in paniek? Aarzelend schuifel ik wat dichterbij de plek des onheils. Er doemen enkele lichtpuntjes op tussen de rook. Lichtpuntjes die lijken op........brandende sigaretten. Naast de glazen deur zie ik nu ook het bordje "Smoking area". Het is een rookhok. En wat voor één! Hier wordt werkelijk elke vierkante centimeter benut door rokende mensen. Mensen die elkaar niet meer kunnen zien (of luchten) door de enorme hoeveelheden rook die ze zelf produceren. Ongelofelijk dat hier nog mensen (levend) uit komen. Ten eerste is het zicht dusdanig belemmerd dat de roker slechts onder begeleiding van een verlicht pad het hok kan verlaten. Ten tweede moet aanwezigheid in dit hok voelen alsof je met je hoofd in een rokende schoorsteen wordt geduwd. Er zou wat mij betreft een extra bordje op de deur moeten komen met de volgende mededeling: 'Waarschuwing: betreding van deze ruimte kan uw levensverwachting drastisch verlagen!'

Onze reis is teneinde. We zijn weer thuis en pakken aanstonds de draad van alledag weer op. Dat betekent tevens dat hiermee ons blog over enkele regels eindigt. Voor de trouwe volgers van onze belevenissen kan ik mij voorstellen dat dit een moeilijk moment moet zijn. "Wat moet ik nu als er geen blog meer is?" Het zwarte gat ligt op de loer en zal onvermijdelijk zijn. Graag zou ik jullie met enige geruststellende woorden hiervoor willen behoeden. Laat ik het zo zeggen: Wie weet volgt er in de toekomst een vervolg op dit blog. Wellicht tijdens één van onze volgende reizen of bij een andere gelegenheid....
Hoe dan ook: Ik heb tijdens deze vakantie veel plezier beleeft aan het verwoorden van onze belevenissen en nog meer aan het in ontvangst nemen van jullie reacties, 'it kept me going'. Nogmaals dank hiervoor!

Cheers