The Sun Always Shines On TV

Mei 1986. Ik ben net 12 geworden. De puberteit bereikt weer een volgende fase. Plaats van gebeurtenis is een schoolkamp, ergens in het zuiden van het land. Waar precies? Ik kan het me niet meer herinneren. Welke dag? Waarschijnlijk vrijdag, maar het zou ook zomaar zaterdag kunnen zijn. Dit doet overigens totaal niet terzake. Mijn herinnering wordt volledig opgeslokt door iets waardoor deze dag qua importantie verheven gaat worden boven alle andere reeds geleefde dagen. Het begin van iets moois is aanstaande. Zo ervoer ik het destijds tenminste. Het is een periode in de puberteit, waarin emoties soms oncontroleerbaar worden. Ze laaien op, alsof je een scheut spiritus op vuur gooit. Emoties die zo sterk zijn dat ze voor altijd in je geheugen gegrift staan. Het is iets waarvan ik al droomde in de tijd dat ik de wereld nog bekeek vanuit een ander perspectief. Letterlijk. Ik weet het zeker. Het zat toen al in mijn bloed.

Zoals gezegd kan ik alle emoties waaraan ik die dag ben blootgesteld nog goed voor de geest halen. Emoties die ik nu zou relativeren, misschien zelfs zou weglachen onder het mom van: ‘Typisch puberaal gedrag!’, ‘aansteller!’ of ‘fantast!’. Maar niet die dag. De focus die ik had was zo sterk dat alles om mee heen gedegradeerd werd tot bijzaak, onbelangrijk en compleet nutteloos. De stemmen die ik gedurende de dag hoor en mij succes wensen neem ik op. Maar ook niet meer dan dat. Ik bedank, vriendelijk en beleefd. Niets meer. Dat kost energie. Focussen. Het is net topsport. De talloze oefensessies thuis voor de spiegel, met in één hand een leeg colaflesje zullen vandaag hun vruchten gaan afwerpen. De weg naar een succesvolle carrière zal vanavond worden geplaveid. Een lang gekoesterde droom gaat het daglicht tegemoet.

Het is bijna tijd. Ik hoor iemand roepen: “Je moet zo op, nog vijf minuten”. Aan de andere kant van het gordijn hoor ik stemmen, veel stemmen. De zaal zit vol. Klamme handen. Trillende benen. De adrenaline giert door mijn lijf. De spanning is niet meer in woorden uit te drukken. Als iemand me nu nog aanraakt wordt deze persoon onmiddellijk geëlektrocuteerd. Vijf minuten die wel vijf dagen lijken te duren. “Dames en heren, het volgende optreden is er eentje van de Noorse popgroep A-ha. Geef ze een daverend applaus!”. Het applaus zwelt aan. Ik betreed het podium en sta plotseling oog en oog met een verwachtingsvolle menigte. Boven mij hangt een discobol die rustig haar rondjes draait. De discolampen aan weerszijden van mij geven het podium steeds weer een andere kleur. Mijn medebandleden, die ik gisteren voor mijn gevoel voor het laatst heb gezien, zie ik nu pas. Een sissend geluid. De rookkanonnen zorgen voor een mysterieuze setting. Ik zie niets meer en kijk ondertussen scheel van spanning. Op dat moment start het intro van ‘The Sun Always Shines On TV’. Deze eerste klanken bereiken mij als een zwerm elfjes. Liefdevol wordt ik omarmd op een wijze zoals alleen muziek dit kan bereiken. Het gevoel van spanning maakt plaats voor euforie. Ik word opgetild om vervolgens vijf minuten later weer, deinend op een laatste golf van muziekklanken, toe te treden tot een wereld waarin de zwaartekracht de dienst uit maakt. Terwijl het applaus wegebt vraag ik me nu af of het toch niet een droom was…