Onder de rook van Syrië

Beste lezer,

Na het overweldigende succes (overdrijven is ook een vak) van de reisverslagen tijdens onze meest recente vakantie in Australië, voelde ik recent de morele verplichting om tijdens een volgend vakantieverblijf wederom in de pen te duiken om onze volgende belevenissen via social media met jullie te delen. Dat moment is nu aangebroken.

Vandaag in het verslag: Frans Sauer en kunstgebitten.

Als ik dit stukje schrijf bevinden wij ons op zo’n vier vlieguren van Nederland en ongeveer honderd kilometer ten westen van Syrië. Alsof Australië nog niet genoeg avontuur bevatte vonden we het nodig om onder de schaduw en rook van raketstellingen, afweergeschut en artillerie voet aan land te zetten. Een land dat recent hard is getroffen. Nee, niet door bommen en granaten maar door de financiële crisis. Met dank aan (grotendeels) Griekenland. We gaan naar Cyprus. ‘Op’ omdat het technisch gezien een eiland is. De reis er naartoe verloopt niet geheel naar wens. Vanaf het moment dat we het luchtruim kiezen worden we al vertrouwd gemaakt met de karakteristieke kenmerken van Cyprus. We bevinden ons op de laatste rij in de Boeing 767-300 van Jetairfly. De tien rijen voor ons zijn nog bezet. Als ik verder kijk doemt er een plotselinge en onheilspellende leegte op. Het is alsof de mensen op deze rijen iets wisten wat wij nog niet weten. Waarom zijn ze niet aan boord gegaan? Waarom willen maar een handjevol mensen naar Cyprus? Is dit een voorbode voor wat ons te wachten staat? Verlaten hotels, stranden en meer zwerfhonden dan mensen. Diverse visioenen teisteren mijn hersenen. Ik besluit om deze gedachten maar even te parkeren. Terwijl ik me weer probeer te ontspannen komt de gezagvoerder over de boordradio en verzoekt de passagiers om de gordels om te doen. Weg ontspanning. Hobbelend vervolgen we onze weg. Zou ook dit een voorproefje zijn van wat we op Cyprus gaan ervaren? In dit geval doel ik op de gesteldheid van het wegennetwerk. Na nauwelijks vier uur zetten we de landing in. Een landing die wat mij betreft niet de top tien haalt van meest zachte landingen. Tijdens het uitstappen zie ik enkele bejaarden gehurkt bij de stoelen, waarschijnlijk op zoek naar hun kunstgebit. De paspoortcontrole is slechts een formaliteit. De douanebeambte lijkt alleen naar de kleur van het boekje te kijken om ons vervolgens snel door te sturen, alsof hij wil zeggen: “ga snel geld uitgeven want we kunnen het goed gebruiken”. De taxirit bevestigt mijn donkerbruine vermoeden omtrent de huidige staat van het wegennet. Mocht één van de schokbrekerfabrikanten nog een stuk weg zoeken waar ze de kwaliteit willen testen dan kunnen ze nu stoppen met zoeken. Tijdens dit memorabele ritje worden onze oren overigens getrakteerd op enige folklore. De plaatselijke Frans Bauer, hier beter bekend als ‘Frans Sauer’, doet zijn uiterste best om mij een permanente gehoorbeschadiging te bezorgen. De zang is werkelijk erbarmelijk. Om nog maar te zwijgen van de instrumentale begeleiding….die is er namelijk niet. Goh, de crisis heeft ook werkelijk overal haar sporen achtergelaten. Zelfs de muziekbusiness heeft er last van. Er is zelfs geen geld meer voor instrumentale begeleiding. De zanger moet het helemaal alleen doen. Op dit moment overweeg ik serieus een zangcarrière op Cyprus onder het mom van: veel slechter kan het niet meer worden. Met een subtiel vleugje triangel kan ik hier ongetwijfeld hoge ogen gooien. Uiteindelijk bereiken we veilig ons hotel in Paphos. Het is inmiddels tegen middernacht en de personeelsbezetting is minimaal. De receptionist, die, zoals later blijkt, tevens telefonist, barman, piccolo en beheerder van de vetpan blijkt te zijn checkt ons in. Na een enigszins enerverende reis vertrekken we rond enen richting dromenland.