Back To The Future

Beste lezer,

Zoals reeds aangekondigd in het vorige verslag zal ik vandaag onder meer verslag doen van ons Formule 1 avontuur. Hierover later meer. Eerst nog een stukje Great Ocean Road.

Vandaag in het verslag: Ik probeer tot twaalf te tellen en we checken in bij geesten.

Eindelijk is het dan zover. Vandaag bezoeken we de Twaalf Apostelen, een van de toeristische trekpleisters van de Great Ocean Road. Het zijn natuurlijke rotsformaties bestaande uit kalkzandsteen en bevinden zich allemaal vlak voor het zandstrand. Ze zijn genoemd naar de twaalf apostelen van Jezus Christus. Wat mij bezig houdt is de vraag wie deze naam heeft bedacht. Commercieel natuurlijk erg sterk, temeer ook omdat ik er maar zeven heb weten te tellen. Het is alsof je naar een concert van K3 gaat en er staan er maar twee op het podium (uiteraard ga ik overigens uitsluitend naar K3 om mijn dochters een plezier te doen). Eigenlijk is het aanschouwen van deze rotsen een soort weerspiegeling van het leven. Niets is voor eeuwig. The Jackson Five, Take That en natuurlijk niet te vergeten Corry en de Rekels. Allemaal groepen die hun formatie in de loop der jaren hebben zien slinken. Dit lot heeft ook de twaalf apostelen getroffen. De zee, die ik de laatste dagen heb mogen aanschouwen in al haar schoonheid, heeft tevens een donkere en verwoestende kant. Vijf Apostelen hebben de strijd tegen de immer beukende zee al moeten staken en zijn letterlijk kopje onder gegaan. Wanneer gaat men de naam veranderen? Met het verslindende tempo van nu is er over een jaar of vijftien waarschijnlijk nog maar één Apostel over. Einde trekpleister dus. Of toch niet? Nog steeds bezoeken jaarlijks veel toeristen de overgebleven zeventallige rotsformatie. De Australische Reclame Code Commissie zou eigenlijk van zich moeten laten horen. Het is pure misleiding. Twaalf Apostelen verwachten en er maar zeven aantreffen. Enigszins teleurgesteld verlaten we dan ook dit oord en vervolgen onze weg naar het volgende plaatsje, Port Fairy.

Port Fairy. Wederom een vissersplaatsje ten westen van de grotere plaats Warrnambool. Warrnambool is overigens de plaats waar de Great Ocean Road eindigt. Na een kleine zoektocht weten we uiteindelijk een overnachtingsplaats te vinden. Een accommodatie bestaande uit cottages aan de rand van het dorpje. We besluiten nog niet te boeken en eerst een kijkje te gaan nemen. Aangekomen hij het adres draaien we het perceel op, maar blijven we nog even staan bij de ingang. Ietwat beneden ons in een soort dalletje doemen een aantal ouderwets ogende wit houten huisjes op. Je ziet ze wel eens in (oude) Amerikaanse films, opgenomen in onder meer de staat Mississippi. Mississippi, waar Blues legende B.B. King in 1925 het eerste levenslicht zag. De cottages, zoals ze aldus worden genoemd, lijken rechtstreeks uit de 19e eeuw te stammen, de eeuw waarin ook de muziekstijl Blues werd geboren. Het plaatje zou dan ook compleet zijn als de 88-jarige blueslegende B.B. King nu naar buiten zou komen om plaats te nemen in de schommelstoel op de veranda. De cottages zijn overigens te betreden vanaf twee zijden via een trap. Via de veranda bereik je vervolgens de voordeur. De veranda wordt afgeschermd middels een houten hekje.
We rijden het erf op en gaan op zoek naar de receptie. Geen receptie te bekennen, laat staan een levend wezen. We parkeren de auto, stappen uit en kijken nog eens goed om ons heen. Mijn oog valt op een klein houten huisje enkele meters bij mij vandaan. "Ah, een toilet", zeg ik tegen Kim. Dat komt goed uit. Ik loop naar de deur en maak aanstalten om naar binnen te gaan. 'Reception'. Een bord met deze letters hangt boven de deur. Is het echt waar? Hebben ze hier een receptie én toilet in één? Ik verwacht bij binnenkomst dan ook een man, zittend op de plee met in zijn handen een laptop. "Good afternoon. I'm sorry about the smell mate, but I'm just taking a shit". Echter niets is minder waar. Geen toilet maar een heuse receptie tref ik aan. Een receptie welke qua grootte rechtstreeks overgevlogen zou kunnen zijn vanuit Madurodam. Een mini balie met bovenop een mini schermpje, dat is alles. Via het schermpje hebben we de mogelijkheid om zelf in te checken. We hadden geen boeking vooraf gemaakt, dus werden we doorverwezen naar een telefoonnummer. We konden zowaar iemand bellen! Geen gehoor. Zou ook vreemd zijn in een door, naar alle waarschijnlijkheid, geesten gerunde accommodatie. Dan maar via internet boeken en zelf inchecken. Het verloopt allemaal soepel. De sleutel tot onze cottage ligt verborgen in een kluisje naast de deur. We krijgen enkel toegang middels een pincode. Geheel in de stijl van de cottage hebben we het hier niet over een digitale pincode, maar over een soort cijferslot. Bij het binnentreden wanen we ons in oudere tijden, zoals het er vroeger bij oma uitzag. Een antieke eiken tafel met smyrna tafelkleed, schemerlampjes, gehaakte gordijntjes en een vijftiger jaren skai lederen bank vullen de kamer. Enkele technische hoogstandjes uit de jaren '80 waaronder een VCR videorecorder completeren het beeld.
Al met al was het verblijf hier voor ons een unieke ervaring. 'Past Meets Future' vind ik een toepasselijke benaming voor deze accommodatie. Enerzijds de ouderwetse cottages en anderzijds het in- en uitchecken zonder tussenkomst van een levend wezen. Lang leve het digitale tijdperk! Of toch niet......?

De Great Ocean Road zit er op. Een geweldige ervaring en een absolute aanrader, mocht je ooit besluiten om naar Australië te gaan. We reizen terug naar Melbourne alwaar we op zondag de Grand Prix Formule 1 gaan bekijken. Een en ander uiteraard geheel op initiatief van Kim :-). Alles over deze dag lezen jullie in een special welke ik gelijktijdig met dit verslag zal uitbrengen. Waarschuwing vooraf: heb je niets met Formule 1, lees dit dan NIET! De kans bestaat dat je halverwege het lezen van het stuk volledig gedesoriënteerd raakt en begint te hallucineren. Mocht je - als niet-Formule 1 liefhebber - toch een poging wagen, zorg er dan altijd voor dat er iemand in de buurt is die je kan opvangen.

Cheers