Trouble in Paradise

Aangezien we bedolven worden onder de belevenissen volgt hieronder een extra lange zondageditie van 'Tour Down Under'. Ik wens jullie alvast veel leedvermaak....

Vandaag in het verslag: Over vrouwen met baarden, kale mannen en kamperen onder hoge druk.

We laten Melbourne definitief achter ons en vervolgen onze weg richting Phillip Island. Volgende hoogtepunt wordt de befaamde Penguin Parade. Een uniek schouwspel waarbij je dagelijks kunt gaan bekijken hoe de mannetjes dwergpinguïns 's morgens hun hol verlaten om te gaan 'vissen' en 's avonds met de buit weer huiswaarts keren, naar hun hongerige vrouwen en kinderen. Heuse tribunes zijn gebouwd om de pinguïns 's avonds uit het water te zien komen. Om bij de tribunes te komen lopen we eerst over een houten loopbrug tussen alle
'woningen' van de pinguïns door . Het zijn holen en liggen allemaal op respectabele afstand van elkaar, zodat volledige privacy is gegarandeerd. De 'woningen' lijken uitgestorven. Geen pinguïn te bekennen. Het is stil. Stilte voor de storm? We arriveren bij het strand en nemen plaats op de tribune. Steeds meer verwachtingsvolle mensen uit alle windstreken volgen ons voorbeeld. Naast ons neemt een groep Japanners plaats. De meeuwen krijgen we er dus gratis bij. Het begint te schemeren. Op displays in het bezoekerscentrum stond dat de eerste pinguïns rond 20.04u aan land komen. De spanning stijgt. Terwijl ik de minuten aftel probeer ik de hele gebeurtenis te verklaren. Wat zien we hier nu eigenlijk? Ik ga een poging wagen om het uit te leggen. Wat we hier meemaken is niets meer dan een stukje geschiedenisles. Een soort hoorcollege met live beelden. Een medewerker vertelt ons in aanloop naar het spektakel, samengevat, dat de mannetjes overdag gaan jagen om ervoor te zorgen dat vrouw en kinderen 's avonds te eten hebben. Zo hebben wij mannen het vroeger ook gedaan, in de tijd dat onze voorouders (naar verluidt) nog Neanderthalers werden genoemd en de rolverdeling duidelijk was. Mannen gingen jagen en vrouwen bleven thuis om voor de kinderen te zorgen. Ergens in de evolutie zijn de vrouwen zich waarschijnlijk gaan realiseren dat er meer was tussen hemel en aarde. De emancipatie deed haar intrede. Steeds meer vrouwen gingen zich als mannen gedragen. Er werd niet meer geschoren. Vrouwen met snorren en zelfs baarden bepaalden plotseling het straatbeeld. Beste recente voorbeeld vind ik Conchita Wurst, winnaar of winnares van het Eurovisie Songfestival 2014. Zij of hij ( ik weet het nog steeds niet zeker) is wat mij betreft de verpersoonlijking van de emancipatiegolf. Maar je ziet het tegelijkertijd ook bij mannen. Deze gaan steeds meer op vrouwen lijken. Kijk tegenwoordig maar eens naar diverse reclamespotjes over scheren, huidcrèmes en overige lotions. Hoe gladder hoe beter. Zelfs kaal zijn is hip. Sorry, ik dwaal af. We zitten nog steeds te wachten op de pinguïns. Het is 20.04u. Ongelofelijk maar waar. Daar verschijnt het eerste groepje. Ik tel er acht. Gedragen door een golf worden ze netjes afgezet op het strand. Het enige wat aan dit plaatje ontbreekt is een wakeboard. Ik hoor het deuntje van de Beach Boys al op de achtergrond. Ze blijven even staan en kijken rond. Het lijkt erop dat ze nog wachten op één of meerdere medejagers. Nadat zich inderdaad nog een drietal mannetjes aan de groep heeft toegevoegd, is het elftal compleet. Wat er vervolgens gebeurt vind ik fascinerend. Ieder gaat zijn eigen weg en schuifelt in de richting van de 'woningen'. Het is donker. Hoe kunnen ze in hemelsnaam weten waar ze moeten zijn? Straks verdwijnen twee mannetjes in hetzelfde hol en hebben we een ondergrondse ruzie om één vrouwtje!
In de geografische ligging van de holen zit mijns inziens trouwens ook nog een logica. De holen dichtbij het strand zijn enkel voorbestemd voor de elite onder de pinguïns. Dit zijn de Rambo's onder de jagers. De helden die hun mede soortgenoten in het verleden uit de handen van bloeddorstige haaien en andere predators van de zee hebben weten te redden. Zij hebben meestal ook de mooiste vrouwtjes. Sommige mannetjes zie je dan ook een beetje verdwaasd en ogenschijnlijk verdwaald door de duinen schuifelen. Zouden ze net een klap van één van de Rambo's hebben gehad omdat ze hun huisje probeerden binnen te dringen? Geen wonder dat sommige mannetjes er soms meer dan een half uur over doen om hun woning te bereiken. Vanuit de holen klinken geluiden. Het zijn de vrouwtjes die hun mannetje roepen. Uiteindelijk schijnen alle pinguïns weer herenigd te worden met hun familie. En ze leefden nog lang en gelukkig!

We arriveren een dag later in het kleine vissersdorpje Bermagui waar we een week zullen verblijven. Vrienden van de ouders van Kim hebben ons uitgenodigd. We verblijven gedurende deze periode in een apart vertrek onder hun woning. Aangezien hun woonvertrek op de eerste verdieping ligt spreken we hier niet van een kelder. Het is een mooie ruimte op de begane grond voorzien van onder meer een koelkast, een eettafel en slaapgelegenheid. 'Souterrain' dekt nog het meest de lading. Via meerdere raampjes heb je zicht op een moestuintje en garageloods. Het overdekte buitenterrasje met schommelstoel completeert het beeld. Prima in orde dus. We mogen verder gebruik maken van de sanitaire faciliteiten die hun woning heeft te bieden. "Gelukkig", denk ik nog bij mezelf. "Ik kan binnen mijn tanden poetsen en naar het toilet gaan". Toen wist ik nog niet dat dit in principe alleen overdag geldt. 's Avonds bij het invallen van de duisternis kunnen we 'gewoon' buiten onze tanden poetsen en onze behoefte doen. Kim gooit nog wat olie op het vuur door tegen de gastheer en -vrouw te zeggen dat we ze absoluut niet tot last willen zijn. Ik krijg het Spaans benauwd. Ik ben in Australië, het land waar de meeste wilde dieren, slangen, spinnen etc. etc. leven en nu moet ik plotseling buiten mijn tanden poetsen........en ook nog pissen! In mijn woordenboek staan deze (buiten)activiteiten achter het woord 'kamperen'. Ik kan jullie bij deze mededelen: ik ben geen kampeerder, nooit geweest en ik zal het ook nooit worden! Om mijn bloeddruk nog enigszins op peil te houden ga ik er voorlopig maar even niet vanuit dat ik er 's nachts nog uit moet om te poepen.
Het moment is aangebroken, we schrijven 22.34u. In de voorliggende uren ben ik bezig geweest met alle noodzakelijke voorbereidingen voor het grote avontuur. Nog eenmaal de checklist afgaan: 1. GSM bij de hand met alle opgeslagen noodnummers. Dit had ik in Nederland al geregeld. 2. Sportschoenen aan. Als er gerend moet worden dan liefst in de hoogste versnelling. 3. Zaklamp bij de hand. Een uitgebreide check van mijn standplaats met een straal van minimaal 50 meter eromheen is eerste prioriteit. 4. De standplaats zelf. Niet onder een boom want daar kan iets uitvallen. Daarnaast zo dichtbij mogelijk bij de deur want ik wil zo snel mogelijk weer binnen zijn bij dreigend gevaar. Ik hoor je denken: "Ga dan bij de deuropening staan". Op zich een voor de hand liggende gedachte ware het niet dat het terras dat verhinderd. Helaas is mijn straal niet sterk genoeg om hier vanaf de deuropening overheen te plassen. Uiteindelijk vind ik een kleine open ruimte, op een meter of zes van de deur en ver genoeg van bomen en andere bovenhoofdse planten. Het moment suprême is aangebroken. "Ik ga effe buiten de tanden poetsen en plassen", zeg ik tegen Kim met een licht bevende stem. Ik loop naar buiten en sluit de deur achter me. Ik ben helemaal alleen. Het is een bewolkte avond en er staat een stevige bries. De zaklamp gaat aan en ik speur de omgeving af naar eventueel gevaar. Niets verdachts te zien of te horen. Rustig poets ik mijn tanden. Dat kan immers nog op het terras vlakbij de deur. Vervolgens begeef ik mij naar de 'veilige zone'. De wind giert om mee heen. In de verte hoor ik een hond blaffen.
Ik begin te plassen. "Shit", denk ik na één seconde. "De checklist is niet compleet! Factor 'wind' vergeten". Daar sta ik dan, het regent niet, maar op dat moment heb ik het letterlijk het gevoel dat een zeer plaatselijke bui mij treft. Ik word nat. Met een soepele heupbeweging probeer ik een halve slag te draaien. Achteraf blijkt dit mijn grootste fout te zijn geweest. Ik krijg de volle lading over me heen. De wind heeft mij te pakken en lijkt plotseling uit alle richtingen te komen! Ik geef me over. Als ik uiteindelijk klaar ben met mezelf onder te plassen ga ik naar binnen. "Regent het?". Kim stelt de onvermijdelijke vraag als ze mijn natte pak ziet. "Ja, het is niet best buiten", lieg ik als Pinokkio. Sorry Kim, nu weet je dus wat er die avond is gebeurd...

Cheers